De kerk in een ander licht

Vrijdag 21 februari. De eerste warme lentedag. Onze kerk werd omgebouwd: geen eucharistie aan het altaar, maar een gebedsmoment rond zang en stilte. Geloven met de zintuigen. We proberen op een andere manier God te ontmoeten. In de wirwar van doeken en kaarsvlammetjes staat hoog het kruis van de Taizégemeenschap.

Aan dat kruis is de wereld veranderd. Ja, Jezus ondergaat er de hardheid van deze wereld. God deelt in onze menselijke pijn. Tegelijk is het een symbool van hoop: Hij is immers verrezen, opgestaan uit lijden en dood. Het kruis gidst ons voorbij dat 'onvermijdelijke einde', waar de aardse dagdagelijkse realiteit kruist met Gods droom van eeuwig geluk.

In het duister van de avond groeit het licht van de hoop. Hoop op vrede. Dona la pace, Signore… In zovele religies klinken gelijkaardige refreinen, mantra’s. De muziek verweeft onze stemmen in één gebed tot de Heer. Muziek laat onze hartslagen gelijklopen en focust ons op het samen.

En na de laatste noot komt de stilte. De intense band blijft. We hoeven niet uit te spreken wat in onze gedachten omgaat, want we voelen ons gedragen en gehoord in Gods Geest. Raak het kruis aan. Voel hoe God jouw vreugde en pijn mee draagt, en hoe jij Zijn lijden kan verlichten. In dit wederzijdse gebaar klinkt Gods Naam: Ik zal er zijn. Hier kunnen de ware liefde en de universele vrede uitgroeien tot een baken van hoop in de wereld.

Een dikke merci aan iedereen die geholpen heeft om deze avond te laten slagen. Wij dromen alvast van een vervolg. Blijf ondertussen hopen op vrede, geloven dat we ons kleine steentje mogen bijdragen aan eenheid in de wereld.