Nieuws

Ieder mens schrijft op de (soms woelige) zee van het leven, geschiedenis. Raymond Hendrickx stond mee aan de wieg van de Botermolen (het heemkundig museum aan de Haachtsebaan), meer dan 60 jaar geleden. Hij heeft, samen met vele vrijwilligers, het jonge verleden, de tijd van toen, voor het nageslacht bewaard in levende geschiedenis. De Botermolen was zijn lang leven! Raymond heeft in drukkerijen gewerkt, waar hij veel goed nieuws op papier heeft mogen zetten, maar ook droevig nieuws in het wisselvallige van het dagelijkse leven. Raymond ging heel graag vissen. Ik ben nog altijd vol bewondering voor hen, die urenlang naar de dobber op het water blijven kijken in de hoop dat er beweging in komt. En als ze dan een vis kunnen vangen, dan zetten ze die gewoon terug in het water. De rust en het plezier van het vissen! Wie zonder partner door het leven gaat, heeft nood aan een breed draagvlak van familie en vrienden vooral. Die had Raymond. Ze vonden mekaar bij pot en pint en ze blijven elkaar dragen tot in de hemel, zeker nu Allerheiligen er weldra aan komt! Raymond heeft zelf gevraagd om het niet te lang te trekken in zijn uitvaart. We hebben op zaterdag 26/10 een tijdsrecord gebroken. Raymond zal het zeker gewaardeerd hebben en zeggen dat het heel goed was zo. Dag Raymond! Tot ziens! A-dieu!

Lang geleden zei Jezus: “Iedereen die bij Mij komt, naar mijn woorden luistert en ze ook doet, weet je op wie zo iemand lijkt? Hij lijkt op een man die de funderingen van zijn huis diep in de rotsgrond verankerde. Geen storm kon het aan het wankelen brengen want het was stevig gebouwd.” Zo ging ook Ivo, reeds als jonge architect tewerk: alvorens tot het denk-, reken- en tekenwerk over te gaan, luisterde hij nauwgezet. Wat stond de klant voor ogen en wat was in deze technisch haalbaar? Dat ging zo professioneel, maar ook thuis wanneer hij zijn kinderen en kleinkinderen de weg toonde van het leven. Ivo luisterde en besliste pas daarna. Van huis uit had hij waarden meegekregen, wist hij dat een mens zonder grondige basis geen richting meer op kan, zocht ook hij een antwoord op de eeuwenoude vraag die mensen zich stellen: vanwaar komen wij en waar gaan we naartoe? Hij had geleerd dat op het fundament van de Blijde Boodschap een leven te bouwen was. Samen met Jacqueline, hun kinderen en kleinkinderen mocht hij in zijn eigen creatie, het huis aan de Haachtsebaan, zijn leven grondvesten en gedurende meer dan zestig jaar verder uitbouwen. Ja, zo heeft hij geleefd en is hij ook gestorven, omringd door hen die hem lief waren. Zij -wij- moeten nu voort. Het is nu aan ons om niet slordig om te gaan met wat Ivo betekend heeft. Het gedeelte dat wij mochten meemaken is af. Nu dragen we hem naar de overkant. We weten helemaal niet hoe en waar. Maar zeker is dat een leven gebouwd op de rots van Jezus’ Woord niet teloor kan gaan. Wij gaan naar huis om te wonen en te werken in wat hij ontworpen en gebouwd heeft. Hij ruste in vrede…

Niemand die eind september verwacht zou hebben dat Maria ons ging verlaten, zo stilletjes in haar slaap gestorven. Op 90-jarige leeftijd reed ze nog met de fiets, met de auto rijden nog tot in augustus van dit jaar, ja zelfs een week voor haar dood speelde zij nog met de kaarten. Niet alles was rozengeur en maneschijn in haar leven, maar altijd opnieuw slaagde Maria erin de draad weer op te pakken, zelfs toen haar man Frans stierf in 1998 bleef ze niet bij de pakken zitten. Zij wist maar al te goed dat in het leven alles zijn tijd heeft: een tijd van volop leven, een tijd van rouwen. Of om het met de woorden uit boek Prediker te zeggen: “Als mens word je geboren en gaat eens weer dood en daar tussenin leef je, groei je, ben je steeds aan het worden.” Maria was een fiere, pittige, vastberaden vrouw, een bezige bij die niet stil kon zitten. Ze was ook een sociale vrouw die zich inzette voor anderen: als actief lid van ziekenzorg, nu Samana, als bestuurslid van de vroegere KAV, verantwoordelijk voor de praktische school! En toen dat stopte hier in Keerbergen stapte ze over naar Ferm, ze was ook lid van de vroegere KWB (nu Raak). Ze maakte lange tijd ook deel uit van de Bostrappers. Er was maar één probleem: Maria kon niet stilzitten en had weinig of geen geduld. Thuis in den hof werken, maniakaal kuisen, naaien, breien, koken, niets kende geheimen voor Maria. Wat een sterke vrouw! Als vrouw, moe en moemoe was ze enorm verbonden met andere mensen. Ze hield van vakantie met familie. Alles wat zich aanbood, nam ze aan. Zo was ze ook vrijwilliger in Lourdes. “Liefde ontvangen, is een stukje hemel voelen. Liefde geven, wat deze sterke vrouw zo vaak deed, is zelf een stukje hemel zijn.”

Frank was één van de acht kinderen van de grote familie De Bie uit de Konijnenweg in de Zeept in Keerbergen. 37 jaar geleden heb ik hem leren kennen, toen ik pas pastoor was in Keerbergen. Ik weet nog altijd niet hoe, maar het klikte tussen ons. Ik heb altijd geprobeerd hem met raad en daad bij te staan. En dat is hij nooit vergeten! Enkele jaren geleden kreeg van hem een geschenk: een (verrimpelde en opgerolde) doek van het Laatste Avondmaal. Een kopie van het werk van Leonardo De Vinci, dat te bewonderen is in de abdij in Tongerlo. Frank heeft daar met een kruisjessteek jaaaaaarenlang aan gewerkt, een monnikenwerk, maar met een prachtig resultaat, een kunstwerk van zijn handen. Ik heb die doek laten inkaderen en heb die meegebracht naar zijn uitvaart in de kerk. Vorig jaar in september ontmoette ik Frank hier in Rijmenam op de pastorij en heeft hij zijn kunstwerk kunnen bewonderen met tranen van vreugde in zijn ogen. Frank heeft het grote geluk gehad goed omringd te zijn door zijn vriendin Peggy en door zijn zussen, Marie-Louise en Liliane, die zoveel voor hem hebben gedaan, vooral de laatste maanden, toen hij het verdict kreeg van zijn ongeneeslijke ziekte. Hij heeft mij gevraagd om hem de ziekenzalving te geven in het ziekenhuis. Hij was er klaar voor. Getuige zijn gevouwen handen gedurende heel de ziekenzalving. Het was zonder meer aangrijpend hem te mogen begeleiden op zijn laatste tocht, zijn thuiskomst in de stad van onze God. Met heel wat familie, vrienden en kennissen hebben we hem in Gods handen gelegd. Hij werd uitgestrooid op het kerkhof van Keerbergen. Het blijft daar vlak bij de Dijlevallei een plaats van ontmoeting met Frank en met allen die al vroeger naar de overkant zijn vertrokken. Hij zal in vrede zijn. Wij blijven hem in schoonheid gedenken. Frank blijft een onvergetelijke herinnering in de dankbaarheid van ons hart! (Jos Wellens)

‘Teruggaan’… ‘terugkomen’… ‘weggaan’ en ‘terugkomen’... Het is Jezus die zich in het Johannesevangelie met deze woorden tot Zijn leerlingen richt als Hij het heeft over het Huis van Zijn Vader. Hij zal weggaan om daar voor hen een plaats klaar te maken waarna Hij terugkomt om ze mee te nemen zodat ze voor altijd bij Hem zijn. Maar even goed als Zijn leerlingen spreekt Hij óns aan en steekt Hij ons, mensen van vandaag, een hart onder de riem: iedereen is een door de Vader geliefd mensenkind, hoe anders zij of hij ook is, doet, denkt of voelt. In het Huis van de Vader is immers plaats voor veel mensen. Diezelfde Goddelijke ruimhartigheid heeft ook Peggy mogen ondervinden van mensen. De eerste 53 jaar van haar leven woont ze thuis bij haar ouders in Stene bij Oostende. Na de dood van vader blijft moeder Isabella nog drie jaar alleen voor haar zorgen. Tot de toestand onhoudbaar wordt en beiden opgevangen worden in Duffel. Van Duffel gaat het voor moeder niet lang voor haar dood naar ‘De Nootelaer’ in Keerbergen. Zo komt zus Chantal op het spoor van het toen nog jonge Rozemarijn: voortaan pendelt ze tussen het gezin van haar geliefde zus, ‘Chantal-zus’ zoals Peggy haar steevast noemt, en het dagcentrum van Rozemarijn in de Wageman. Want Chantal is voltijds onderwijzeres; met Peggy erbij moet ze zich goed organiseren. In haar ‘vrije tijd’ neemt ze Peggy overal mee naartoe. In de schoolvakanties gaat het naar hun roots aan de zee. Op zee- plattelands- en bosklassen kan Peggy zich dan weer ontpoppen tot gewaardeerd lid van de bende schoolkinderen en collega’s van Chantal. Aan deze regelmaat komt een einde als Peggy van het dagcentrum in de Wageman naar Rozemarijn Haacht verhuist en ze alleen nog in de weekends naar Chantal, Hugo en de jongens gaat. En ze doet er geen doekjes om: iedereen mag het weten dat ze dààr echt thuis is. Alleen de allerlaatste maand van haar leven lukt dat tot ieders verdriet niet meer. Gelukkig kan ze in Rozemarijn blijven waar de begeleiding haar de nodige zorgen kan blijven geven. Ja, Peggy heeft een goed leven gehad en meer dan dat: als een kind zonder zorgen heeft ze in een hemel op aarde gewoond. Een hemel waaraan ze op haar eigenste manier heeft meegebouwd. Veel liefde en vriendschap heeft ze er gekregen èn gegeven. Om dan, zoals ieder van ons, langs dezelfde weg van liefde terug te gaan. Langs de weg die de dood weet te overbruggen naar een nieuwe hemel en een nieuwe thuis waar plaats is voor veel mensen.

Het leven van een mens is altijd een geschenk, een Gave Gods, zomaar gekregen, zonder verdienste van eigen kant. Francine De Schutter is geboren in Sint-Amands, een rustig dorp aan de grote bocht van de Schelde. De streek wordt wel eens Klein-Brabant genoemd. Francine is naar Keerbergen gekomen, de liefde gevolgd. Op Duivenbergen, niet zo ver van de Dijle, was zij thuis met haar man, de liefste van haar leven, Louis De Wachter. Een GAVE wordt een OPGAVE: bouwen aan een gezin van 5 kinderen, een gezin om fier op te zijn. Helaas in 1986 is Louis overleden, nog geen 60 jaar oud. Francine is langer weduwe geweest dan getrouwd met Louis. Haar man zo jong verliezen zal zeker een "stormachtige" ervaring zijn geweest. Nét als de leerlingen van Jezus in de storm op het meer, zal ook zij wel eens graag Jezus gaan wakker maken zijn om te vragen: "Raakt het U niet wat mij/ons is overkomen?” Maar zij is niet bij de pakken blijven zitten. Francine heeft altijd mensen om zich heen nodig gehad. Zij verhuisde naar de Mechelsebaan en zij sloot zich aan bij Samana, bij Ferm, bij Okra en bij het kerkkoor van Sint-Michiel. Mensen die mensen nodig hebben zijn de gelukkigste mensen van de wereld. Uiteindelijk komt in het leven de derde stap: van OPGAVE naar OVERGAVE. Het is blijven vertrouwen dat alles wel terecht en goed komt. Francine is nu naar de "overkant" gevaren en is nu veilig in haar thuishaven bij onze God, oorsprong en toekomst van alle leven. Zij zal van daar haar levenslied verder zingen in het koor van zovelen, die reeds vroeger de overkant hebben bereikt. Dag Francine, dank voor je mooie zangstem, voor alle inzet en grote toewijding! God zegene en beware je in vredevolle rust, in de stad van onze God. Daar mag/zal jij wonen!!!

Met het overlijden van Willy Schoovaerts, echtgenoot van Fienke Geens uit de Schrieksebaan kende een leven met heel veel deugddoende momenten van blijde ontmoetingen en heerlijk samenleven een einde. Op maandag 29 juli kwamen heel wat Keerbergenaars samen in onze parochiekerk om deze 72-jarige parochiaan aan de eeuwige liefde van onze God toe te vertrouwen. Een psalm zegt ons biddend voor: “In vrede leg ik mij neer en aanstonds sluimer ik in, Want U, mijn God, U laat mij zonder zorgen voor eeuwig rusten.” We bewaren in ons zachte herinneringen aan Willy, als trouwe parochiaan, altijd goed op tijd in de kerk, als rasechte Keerbergenaar, als feestmens, als geweldige luisteraar, als meestermetser die de bouw van heel wat huizen in de familie hielp realiseren, als beste kaartspeler van heel Keerbergen samen met Armand Helsen, Neke Boe, Rik Cipido en Fokke Sweeck. Misschien kan hij nu in de hemel met hen terug met de kaarten spelen? Maar bovenal herinneren we ons Willy als die zo geliefde echtgenoot van Fienke, nooit klagend, altijd tot iets ludiek bereid. Hij was de trotse vader van zoon Nico, de liefste opie van Bartel en Annelien. Zij kozen de urne waarin de levensas van Willy voortaan thuis bewaard wordt zodat hij bij alle komende familiefeesten aanwezig zou kunnen zijn. Ten huize van Fienke en Willy wordt er immers vaak gefeest, denk maar aan de Kerstperiode! Willy, als je je voet nu op de andere oever zet en het blijkt de hemel te zijn… Als je dan door een hand wordt aangeraakt en het blijkt Gods hand te zijn… Als je daar muziek hoort en het blijken engelen te zijn… Dan ben je niet heengegaan, maar dan ben je thuisgekomen!

Na een lang leven van meer dan 95 jaren heeft onze God Georges Van Dyck, weduwnaar van Joske Vandeplas, in zijn hemels Paradijs ontvangen. Het merendeel van onze parochianen en kerkgangers kende Georges als weldoende Sinterklaas en Paashaas. Elk jaar opnieuw maakte hij kleine en grote kinderen blij met zijn chocolade. Het was dan ook hartverwarmend dat zoveel parochianen aanwezig waren bij zijn afscheidsviering op donderdag 18 juli. Het minste wat we kunnen zeggen is dat Georges een veelzijdig, maar ook veeleisend man was. Zo bleek uit getuigenissen van zijn kinderen… Hij was handig als geen ander, creatief in praktische zaken, een doortastend zakenman, kortom een selfmade man, op vele gebieden thuis. Naast succes in de zakenwereld, kende Georges ook heel wat tegenslagen waarbij het verlies van 2 van zijn 7 kinderen hem tekende voor het leven. Het verlies van Anneke en Peterke is zijn leven lang blijven knagen, zowel aan hem als aan zijn vrouw Joske. Na haar dood in 2018 heeft hij naar eigen zeggen pas zeer laat beseft dat hij te weinig met zijn gezin van het leven had genoten. Hij had het niet meegekregen vanuit zijn strenge opvoeding. In het allerlaatste gesprek met de kinderen stelde hij zich toch de vraag “of het wel allemaal het risico waard was geweest”. Hij stond stil bij de vraag welke tol het geëist had van zijn relatie en gezin. “God is groter dan ons hart en Hij weet alles.”, een vers uit de 1ste brief van Johannes, was het centrale gegeven in de uitvaart. Hoe bevrijdend klonken deze woorden voor ieder van ons, voor zijn kinderen, en in het bijzonder voor Georges zelf? In de uitvaart zaten we in een kring rond het dode lichaam van Georges als getuigen van zijn leven onder ons. Ooit stond een gelijkaardige kring, veel kleiner weliswaar, onder het kruis van Jezus: zijn moeder, een leerling en enkele vrouwen, in radeloos verdriet. Ze bleven Jezus nabij tot het bittere einde. Het werd donker, niet de duisternis van de avond die mild is en rust brengt, maar een abnormale duisternis, één op het middaguur. Laten we, in dat donker moment van de dood van Georges, alles wat in ons leeft aan verdriet, dankbaarheid, aan vragen en verzuchtingen voor God brengen. Zijn blik is immers altijd vol tedere liefde en grenzeloos mededogen. Hij wil dat wij verder leven, ten volle met Hemzelf, God, als Gids. Toen Georges, na de ziekenzalving, uiteindelijk zei wat Jezus in het evangelie zei “Vader, mijn leven is in uw handen”, antwoordde God ongetwijfeld met de woorden “Georges, gij zijt mijn geliefd kind. Welkom!”

De woorden van Jezus waren nooit ver weg in Elisa’s leven. Regelmatig las ze in de Bijbel en ze verstond zijn oproep om God in haar dagelijks handelen zichtbaar te maken. Haar geloof was diep geworteld in de ontmoeting met de levende Heer in eucharistievieringen die ze elke week volgde op de Portugese televisie. Dat zelfde geloof maakte haar een liefdevol mens. Voor haar echtgenoot Francisco liet ze haar vaderland achter zich en trok naar Zuid-Afrika. De afstand en de taalbarrière wogen op haar dat eerste jaar, maar zij volhardde. De zorg voor haar gezin en schoonmoeder kwam op de eerste plaats. Net zoals Maria bewaarde ze alles in haar hart. Deze heilige Moeder was ook een belangrijke figuur in haar leven. Elisa leerde haar kinderen en kleinkinderen dat Maria altijd luistert, wanneer we Haar aanspreken. Hoe vaak hebben ze samen niet de rozenkrans gebeden, thuis en in Fatima. Door haar voorbeeld heeft het geloof een weg gevonden naar de volgende generaties. Het vertrouwen dat Elisa in God stelde, geeft ons hoop dat zij vrede mag vinden bij de verrezen Heer Jezus Christus, dat zij in de hemelse Tuin met God en haar dierbaren verenigd mag worden. Haar tastbare aanwezigheid onder ons is nu voorbij, maar haar liefde heeft wortel geschoten en zal in eeuwigheid onze eigen levens voeden. Elisa, ons hart brak toen je heenging. Maar je bent niet alleen gegaan: een deel van ons reisde met je mee op de dag dat God je naar huis riep. Adieu... Tot we weer gans samen zijn in Zijn Aanwezigheid. * The Words of Jesus never were far away in Elisa’s life. So often she would read the Bible; she understood these Words and how to put them in practice. Her constant faith was rooted in the participation in the eucharistic celebration she watched every week on Portuguese television. Her faith made her a kind and loving person. To start with her husband Fransisco, whom she followed to South Africa. The first year was hard on her, alienated from her country and culture, struggling with the language barrier. But she prevailed, she cared for her family and her mother-in-law. Like Mary, she kept everything in her heart. Her affinity to the Virgin Mother was remarkable. Elisa thaught her children and grandchildren dat Mary always hears our prayers. So many rosaries they recited together at home or in Fatima. Through her life she paved the way for Christ to the next generations. Her trust in God fills us all with hope - hope that she now enjoys the peace of our Risen Lord Jesus Christ. She may have disappeared from this mortal earth, but her everlasting love remains firmly planted in our lives and memories forever. Elisa, it broke our hearts to lose you. But you did not go alone, for part of us went with you on the day God called you home. Adieu... ‘Till we meet again in Gods presence.

Maandag 10 juni liep onze kerk goed vol. Met heel veel, en vooral ook met een heel grote delegatie van Rozemarijn, vertrouwden Marina en Hugo, Tommy en Sara met zovele aanwezigen Glenn, amper 35 jaar, toe aan onze God. Bijna letterlijk gaven ze Glenn uit handen toen zijn papa Glenns levensas de kerk binnenreed in zijn rolstoel tot voor het altaar. “Kom bij Mij”, was niet toevallig het intredelied! Begin 2011 werd Rozemarijn in Keerbergen Glenns nieuwe thuis. Hij ontpopte zich daar als een echte, grote, vriendelijke vlinder. En een vlinder was hij echt, vooral als de mama hem kwam halen in Rozemarijn, en recht voor zijn gezicht de tonen van “wie”, “wie”, “wie” zegde, dan begonnen zijn armen en handen te fladderen, als een echte vlinder. Er kwam dan ook een zeer brede glimlach op zijn gezicht. Glenn had wel degelijk een taak in zijn leven en heeft die ook met onderscheiding volbracht, door zijn aanstekelijke lach, zijn gefladder van armen, het spelen met zijn blinkende snippers. Indrukwekkend waren de dankwoorden die in naam van Glenn uitgesproken werden: “Bedankt aan mijn broer Tommy, voor mij te nemen zoals ik was, en het steeds voor mij op te nemen! Bedankt aan mijn schoonzus Sara, om in mij een volwaardige schoonbroer te zien. Bedankt, Elena en Nathan, om in mij jullie nonkel te zien, en vooral om mijn blinkende papiertjes op te rapen waar ik altijd mee speelde. Bedankt aan alle zorgende handen die ooit voor mij gezorgd hebben, vooral voor het personeel van Rozemarijn die ervoor zorgden dat ik een volwaardig bestaan heb gehad. Maar vooral bedankt aan mijn ouders, in het bijzonder aan mijn mama. Nooit was het te veel om me te verzorgen, om op mij te letten op goede en slechte dagen. Jij hebt echt bergen verzet voor mij!” Eén van de vele verhalen in de uitvaart bleef ook nazinderen wanneer de vos uit het verhaal van de kleine Prins besloot: “Als ik voortaan naar zand kijk, zal ik aan jouw mooie blonde haren denken en dat geeft een fijn gevoel. Bij alles zal ik steeds aan jou kunnen denken, en dan zal ik me beter voelen. En als ik je erg mis en erom moet huilen, dan kijk ik naar de sterren, en dan zie ik je toch: met mijn hart. Want weet je, eigenlijk kun je nog het beste zien met je hart.”

Paul, die erin geslaagd was reeds van kindsbeen af de regie over zijn eigen leven te houden… Zoals een dirigent dat doet met zijn orkest, wist hij het beste uit zichzelf en zijn dierbaren te halen. Hij huldigde daarbij een strakke logica: problemen waren er om op te lossen. Niet min. Niet meer. Tot na 60 jaar huwelijk zijn geliefde vrouw Anjes begon te vergeten. Haar wereld steeds kleiner werd. Het heden mistig en het verleden versmolt met het nu. Ze werd zwaar hulpbehoevend maar verlangde om thuis te blijven, wat Paul ertoe aanzette om de rollen om te keren. Anjes had 60 jaar met grote toewijding voor man en kinderen gezorgd. Nu was het aan hem. En hij heeft woord gehouden. Ondanks hartfalen dat hem, was hij niet zo taai geweest, fataal geworden was. De goede huisvader die de touwtjes steeds in handen had gehad, moest nu blijk geven van onverwachte lenigheid. Niet hij was het die alles naar eigen goeddunken regelde… Niet hij zette voortaan de toon van zijn en haar levensmelodie, maar moest zich voortdurend aanpassen aan de verlangens van zijn geliefde andere, ook al waren die onberekenbaar en grillig en was er geen ontsnappen meer aan. Dat heet dienend liefhebben. Zoals Jezus deed toen hij op de avond van zijn afscheid de voeten van zijn leerlingen waste. En Hij de gewone gang van het leven onderbrak en ons allen uitnodigde om verder en dieper te gaan in onze liefde voor elkaar.

Op dinsdag 23 april hebben we gelovig afscheid genomen van André Thys. Over André, over meester Thys kan met recht en reden gezegd worden dat hij de geschiedenis van Keerbergen ingaat als dé naoorlogse onderwijzer die de jongens van het eerste leerjaar leerde lezen, schrijven en rekenen. Maar het ging dieper dan dat. André wist dat je met kinderen het meest bereikte door ze te stimuleren in wat ze reeds in aanleg konden. Keer op keer en voor iedereen bracht hij de interesse op die kinderen -en mensen tout court- in hun ontwikkeling zo broodnodig hebben. Interesse in de andere en het andere. Eerbied voor de eigenheid van de andere, ook en vooral als dat een kind was dat normaal gesproken op de achterste bank belandde. Ja, zo werkte meester Thys in de klas; zo was hij thuis met zijn kinderen, en later zijn kleinkinderen die dagelijks na school door hun grootouders werden opgevangen. Zo legde hij als meester, vader en grootvader stevige fundamenten in de harde rotsgrond van hun levens, zodat ze elke storm kunnen doorstaan. Wij prijzen ons gelukkig dat we in het leven mensen tegenkomen zoals Meester Thys, die met milde blik naar ons en onze kinderen kijken. Immers in deze bewogenheid voor de andere, deze krachtige wijze van zijn, is niemand minder dan God te vinden. Niemand minder dan God…

Dinsdag 11 april liep onze kerk goed vol voor de uitvaart van Cyriel Wouters. Iets meer dan 5 en een half jaar na zijn echtgenote wordt Cyriel nu herenigd met Julia, zijn grote liefde. Vanuit zijn verbondenheid met de natuur probeerde Cyriel, die, in september 2023 nog zijn 90ste verjaardag vierde, in het spoor van Christus te leven. We dankten voor zijn noeste arbeid als boer en arbeider in de brouwerij. Achterkleinkinderen Ruben, Kobe en Witse plaatsten elk een hartvormig kaarsje op de kist met het dode lichaam van Cyriel als teken van blijvende verbondenheid. De 1ste lezing over “de 4 seizoenen” vertelde ons over de mens die hard werkt in de zomer van zijn leven, over de onzekerheid die ontstaat in de herfst, niet wetend wat de toekomst brengen zal. Vervolgens confronteerde de lezing ons met de winter, waarin Cyriel besefte dat hij stilaan afscheid zou moeten nemen. Cyriel is gestorven in de lente nu het land weer groen wordt terwijl onder een prille zon knoppen opengaan en nieuw leven zichtbaar wordt. Wij geloven dat Cyriel nu deel heeft aan het nieuwe, eeuwige leven bij ons aller Vader.

Op zaterdag 6 april vierden we dankbaar het leven van Roger Berghmans, weduwnaar van Germaine Renson (+2013). Op de schone ouderdom van bijna 90 jaar, ging Roger, uitgeput aan krachten, zachtjes van ons heen in de Seniorenresidentie. Roger geloofde in het liefdesverhaal van Jezus en bouwde zijn leven op een groot vertrouwen in Hem. Roger stond altijd klaar om andere mensen te helpen, niet in het minst zijn eigen kinderen en kleinzoon Sven. Vele lange jaren heeft Roger de handen uit de mouwen gestoken voor anderen. Hij was bezorgd om kwetsbare mensen in de samenleving, zo steunde hij regelmatig het kinderkankerfonds, de brandwondencentra, de opleiding van blindgeleide honden… Net zoals Jezus was Roger een zachtaardig man, dankbaar tegenover medemensen, dankbaar en erkentelijk, zeker ook het laatste jaar tegenover het personeel van het WZC, waar hij deelnam aan de activiteiten. We hebben Roger nu voorgoed uit handen gegeven. We legden hem voorzichtig in de handen van onze God. Daar mag hij nu vredig rusten.

Louis… zijn weg was recht. Zijn geest open en sterk. Zijn hart vol van liefde. In alles wat hij ondernam, zowel op de werkvloer als landschapsarchitect/dienstoverste, als in zijn familie, was goed niet goed genoeg. De toewijding aan zijn vrouw, moeder van zijn kinderen is legendarisch. Het paar was onafscheidelijk. Toen Christiane hulpbehoevend werd en hij de zorg voor haar ten dele uit handen moest geven, aarzelde hij niet om hun huis en thuis te verkopen om samen met haar zijn intrek te nemen in de Keerbergse Seniorenresidentie wat voor hen beiden flink snoeien in hun vrijheid was. Dat mateloos graag zien ‘houden van’ gold ook zijn kinderen. De vader die hij was slaagde erin elk van zijn drie kinderen de vrijheid te gunnen zichzelf te ontdekken en tot dan toe nog onbetreden levenspaden te bewandelen. De eigen grenzen op te zoeken zoals de zoon in het verhaal van de ‘Goede Vader’ dat Jezus in het Lucasevangelie vertelt. De vader die hij was, woog zijn liefde niet af aan de verdiensten van zijn zonen, maar probeerde steeds te begrijpen. Zijn principes af te stemmen op wat er omging in zijn en in hun hart. Zijn liefde had iets goddelijks. Het was een ‘houden van’ dat enkel vroeg om aanvaard en doorgegeven te worden. Wij danken de Heer, onze Goede Vader omdat Hij zo herkenbaar was in Louis. In de warmte van zijn hart. In de lichtjes in zijn ogen. In het voorbeeld dat hij voor zijn familie en vrienden en voor ons allemaal was.